SAMSARA

Een metershoog gordijn van duizend vertikaal onder elkaar geregen kippenbotjes, opgehangen als een ronde koker, een cilinder. Bovenin een ronde spiegel en onder op de bodem van de koker ook een ronde spiegel. De ronde spiegels zijn gebroken.

Het is de bedoeling dat je in deze koker gaat staan. Je duwt het gordijn opzij en stapt op de gebroken spiegel op de bodem. Je staat op de scheuren van de spiegel, de botjes zijn echt. Ze ruiken. Ze zijn van echte kippen, ooit. Dan kijk je omhoog, de spiegeling lokt. Je ziet gebroken glas, de scheuren verbrokkelen het beeld van jezelf, eindeloos weerspiegeld.

Marion van Cruchten heeft haar installatie van kippenbotjes “Samsara” genoemd, het Sanskriet woord voor “in cirkels ronddraaien”. Het woord heeft de betekenis gekregen van “kringloop”, de fundamentele cyclus van het leven : geboren worden, voortplanten, sterven, geboren worden, voortplanten, sterven, enzovoorts. De cilindervorm van het gordijn van de duizend aaneengeregen botjes wekt de suggestie van stroming, ook als je er van buitenaf naar kijkt. Maar meer nog, als je er midden in staat en naar boven kijkt en de bodem waarop je staat  en de bovenkant waar je naar kijkt al spiegelend in elkaar overgaan en zo een tunnel vormen zonder einde. Een tunnel gemaakt van kippenbotjes die langs je heen stromen, ooit levende vogels. En de gebroken spiegels ? Wat blijft er over van ons zelf ?

Het kunstwerk Samsara komt voort uit de sieradenreeks “Trash” en “Revalue”, waar van Cruchten opgebruikte, waardeloos gemaakte materialen opnieuw waarde geeft door ze tot sieraad te maken. Het kunstwerk Samsara is bij nader inzien ook een sieraad, want is een sieraad niet ook een kunstwerk dat pas af is als het wordt gedragen en zo deel wordt van degene die het draagt ? Samsara is als een ring die we dragen.